Hier ben ik weer! Ondertussen ben ik halverwege en heb ik al zoveel kunnen meemaken!
Op 1 en 2 maart vierden we Holi Pagwa mee op school en in de Palmentuin. Holi Pagwa is een feestdag waarbij de Hindoestanen het nieuwe jaar vieren. Het wordt ook wel een lentefeest genoemd omdat het samenvalt met het begin van de lente. Op deze dag wenst iedereen elkaar ‘Subh Holi’ dat wil zeggen gelukkig nieuwjaar. Op 1 maart vierden we deze feestdag op onze Hindoestaanse school. De kinderen mochten vandaag in hun vrijetijdskleding naar school komen en hoefden geen uniform te dragen. In de ochtend hielpen we met alles klaar te zetten voor het feest. We gingen ook rond in de klassen om de kinderen wat rustig te houden omdat alle leerkrachten moesten helpen met de voorbereidingen. Eenmaal alles klaar was kon het feest beginnen. Eerst kwamen er meisjes uit de 6e klas een hindoestaanse dans opvoeren. Daarna volgden er nog 2 andere meisjes (kan je zien bij mijn video’s) die meer dansten op Surinaamse muziek. Hiermee was het feest geopend. Bij Holi Pagwa wordt er ook altijd een Makhan Chor gebouwd. Dat is een levensechte piramide waarbij diegene bovenaan de ballon moet laten ontploffen (zie video). De rest van de dag speelden we vooral mee met de kinderen op de speelplaats door het gooien van poeder. We dansten daarna nog met de juffen en de kinderen. In de avond kwam onze directrice ons ophalen om mee te gaan naar een Holika verbranding. Een verbranding gaat altijd vooraf aan de werkelijke feestdag. Eerst hebben we wat rondgereden in de stad met de man van onze directrice. Shailesh wou ons helpen om een mooie holi pagwa t-shirt te zoeken en kleurenpoeder voor in de Palmentuin. Een Holika verbranding begint altijd door een priester dat een aantal gebeden voorleest rond een hoge toren van takken. Daarna wordt de toren in brand gestoken en ondertussen wordt er nog verder gebeden door de priester. De traditie hierrond is dat op die manier de slechte geesten worden weggejaagd en dan op de dag van Holi Pagwa zelf wordt er met kleur gegooid om het goede te tonen. Op vrijdag 2 maart konden we dan eindelijk echt meefeesten. We trokken naar de Palmentuin om daar ook te gaan kijken naar de Makhan Chor. Ze maakten er een wedstrijd van tussen verschillende teams die om ter snelst een potje met olie heel hoog in de lucht moesten omgooien. Het team dat het snelst dit kon doen won. We hebben een hele middag met al onze vrienden die we tot nu toe al leren kennen hebben heel wat gefeest en gegooid met kleurenpoeder. Zoals je kan zien op de foto’s ben ik toch wel héél roze. Af en toe wordt er ook gesmeerd met een bepaald soort olie dat heel lang op je huid blijft. Jammergenoeg was ik de ongelukkige die dit op mijn gezicht kreeg waardoor ik nu na 1 week nog steeds roze in mijn haar heb! Morgen vertrekken we voor een weekend naar het binnenland. We zullen Brownsberg beklimmen en zwemmen bij de watervallen. In de avond zullen we slapen op Ston eiland en zondag gaan we met onze directrice mee naar een creolendorp dat het nieuwe jaar zal vieren. Tot snel!
1 Reactie
Hallo iedereen,
Het is toch al even geleden dat ik wat tijd heb gehad om jullie te vertellen wat ik ondertussen al allemaal heb meegemaakt! Eerst en vooral wil ik jullie laten meegenieten van het Hindoestaans trouwfeest dat ik heb meegemaakt met de familie van onze juf. Een Hindoestaans huwelijk bestaat uit 2 volle dagen. De eerste dag wordt de 'Bhatwaan' genoemd. Dit wordt gezien als de laatste dag van het vrijgezellenleven van de bruid (Dulhin) en bruidegom (Dulha). Op deze avond wordt er vooral gefeest. De Dulhin en Dulha vieren dit apart met hun familie en vrienden. Voor deze avond hebben we ons ook netjes opgekleed maar ons Hindoestaans kleed deden we pas op de volgende dag aan voor het chique feest. We leerden vooral Hindoestaans dansen en leerden de familie van de Dulha kennen. Op belangrijke feesten zijn Hindoestanen altijd vegetarisch dus kregen we een Roti met pompoenpuree en pikante saus. De tweede dag volgt de eigenlijke huwelijksdag, de Sahdie. De Dulha en Dulhin worden elk apart aangekleed in hun huis. Wij werden terug verwacht bij de Dulha, bruidegom. De Dulha wordt aangekleed in het bijzijn van iedereen. Op dat moment wordt er ook een dans uitgevoerd door de Londa ke Naach. Letterlijk vertaalt ‘dans van de jongen’. Dit is een man dat gekleed is als een vrouw en ook zo danst. Dit wil zeggen dat iedereen gelijk is. Nadat de bruidegom in een kleurrijk gewaad is gehuld neemt hij afscheid van zijn moeder en vertrekt de bruidsstoet. De moeder van de bruidegom mag dan ook niet mee naar het feest en blijft thuis totdat het huwelijkspaar terug naar huis komt laat op de avond. De Dulha neemt plaats op het feest waarop de Parchan volgt, de verwelkoming van de Dulha door getrouwde vrouwen. Beginnend met de moeder van de Dulhin. Op een koperen schaal worden brandende oliepitjes geplaatst die boven het hoofd van de bruidegom wordt rondgedraaid. De bedoeling hiervan is dat de bruidegom wordt voorgesteld aan de familie en vrienden van de Dulhin. Meestal kent de Dulha de familie nog niet want zoals het hoort mag hij nog niet in het huis van de Dulhin geweest zijn. Nadat de verwelkoming voorbij is komt de Dulhin uit haar huis en neemt plaats onder het huwelijksbaldakijn of Maro. Dit kan je vinden tussen mijn foto’s met de prachtige kristallen. Zij heet hem welkom door hem een bloemenkrans om te hangen en hem zijn speciale huwelijksbankje aan te bieden. Daarna volgt er een heel lang ritueel waarbij er verschillende planten worden verbrand in een koperen schaal als betekenis voor gezondheid, bescherming, liefde in het leven. Als teken dat bruid en bruidegom nu echt met elkaar verbonden zijn wordt het eind van de schoudersjaal van de bruidegom aan de sari van de bruid vastgeknoopt met een lang stuk lint. Beiden zetten nu zeven stappen, de Sathpadi in de richting van de poolster. Dulha en Dulhin raken elkaars hartstreek aan en hij legt zijn hand op haar voorhoofd om zijn zegen te geven. Daarna wordt er ook nog een geel doek rond de Dulha en Dulhin gebonden waardoor niemand hen kan zien. De Dulha gaat dan op de haarscheiding van zijn vrouw met rood poeder een streep trekken. Dit is in het teken dat ze nu een getrouwde vrouw is. Dit heet de Sindhoer. Daarna werd er nog heel wat gedanst op het feest. Rond 3 uur in de ochtend nam het bruidspaar afscheid. Bij de Hindoestanen is het de traditie dat de vrouw nu meegaat naar het huis van haar man en niet meer terugkeert naar huis. Het was een emotioneel afscheid omdat de Dulhin vanaf nu eigenlijk niet meer thuis zal slapen en voor de eerste keer bij haar man zal slapen. Ik ben heel blij dat ik dit moment heb mogen meemaken. Dit zal ik waarschijnlijk maar 1 keer kunnen beleven en ik heb er dan ook volop van genoten. Het feest zelf was prachtig aangekleed zoals je kunt zien op mijn foto’s. Het eten was de tweede dag terug heel lekker maar ook pikant, maarja dat ben ik ondertussen wel al wat gewend! Voor de tweede dag deden we ook ons Hindoestaans kleed aan wat iedereen op het feest heel erg apprecieerde. We kregen voortdurend complimenten dat we er heel mooi uitzagen. Tot binnenkort! Veel groetjes Rianne xxx Beste lezers,
Dit weekend hebben onze eerste echte tour gedaan in Suriname. Zondag werden we verwacht bij de steiger van Leonsberg. Dat is ongeveer een halfuurtje rijden vanuit onze verblijfplaats. Daar werden we opgewacht door onze gids. Hij begeleidde ons naar zijn korjaalboot, zo worden de boten hier genoemd in Suriname. We voeren op de commewijnerivier tot bij de splitsing met de Atlantische Oceaan. Op dit punt kan je veel dolfijnen spotten. Het was een fantastische ervaring om van zo dicht dolfijnen te zien zwemmen in de rivier. De toch op de boot was ook heel verfrissend en zagen heel wat mooie natuur. We voeren tot aan commewijne. Hier liggen vele plantages van Suriname maar die niet meer gebruikt worden sinds de afschaffing van de slavernij. De meeste plantages zijn er wel nog en kunnen we ook bezoeken, maar dat is voor een andere keer ;-). We stapten uit en kregen een typisch Surinaams gerecht: Roti. Dat bestaat uit een soort van pannenkoek, puree van pompoen, kip en aardappel massala. Dit was voor ons de eerste keer maar we vonden het alle 4 héél lekker, voor herhaling vatbaar dus! We wachtten tot het donker werd en stapten daarna in een moerasboot. De moerasbootjes zijn hele smal en je hebt nauwelijks plaats om te zitten. Eenmaal we vertrokken merkten we al snel dat de boten heel erg wiebelden op het water, we moesten dus héél stil zitten. Het was ook erg donker waardoor we bijna niks zagen. Dit vonden we best wel akelig omdat de boot ook heel erg snel ging. We kwamen aan bij een brugje en daar moesten we onze boot vooruit duwen om naar de andere kant van de rivier te gaan. Dit was het gebied waar de kaaimannen te vinden zijn. De man die de boot bestuurde had een zaklamp op zijn hoofd. Hiermee scheen hij dan totdat we een kaaiman zagen. Dit kan je herkennen doordat de ogen van de kaaimannen volledig rood kleurden. We zagen plots in de verte heel wat rode ogen en voeren ernaar toe. We kregen alle 4 toch wel wat schrik toen we hoorden dat er kaaimannen zijn van wel 3 meter lang met een gewicht van 70 kilo. Onze gids ving een kleine kaaiman en namen hem mee terug tot aan het brugje. De gids snoerde de bek van de kaaiman helemaal dicht en hierna mochten we hem elk om de beurt vastnemen. Toch wel een raar gevoel! Na een halfuurtje gooide de gids de kaaiman terug in het water en keerden we terug naar het dorpje om van daaruit terug met de korjaalboot naar Leonsberg te gaan. Deze trip zit alvast in mijn geheugen gegrift en er zullen er zeker nog heel wat bijkomen! In mijn vorig blogbericht vertelde ik ook nog dat wij uitgenodigd zijn op een Hindoestaans trouwfeest. Onze juf van het 6e leerjaar nam ons vrijdag mee naar een Hindoestaanse winkel. Daar kozen we allemaal een jurk uit voor op het trouwfeest. We zijn er dus al helemaal klaar voor! Tot de volgende! Hallo iedereen,
Ondertussen is het al even geleden dat ik iets gepost heb. Ik heb al weer heel wat te vertellen na een eerste week als juf op school. Manon en ik staan samen voor 2 weken in de bovenbouw. Dat is het 4e, 5e en 6e leerjaar. Ik had toch wel wat schrik omdat de oudere kinderen van hier heel wat mondiger zijn dan bij ons. Waar ik vooral schrik voor had was dat de kinderen zouden gaan praten over ons in hun eigen taal 'Sranan Tongo', wat ze dus ook wel doen. We maakten in elke klas duidelijke afspraken zodat de kinderen weten aan welke regels zij zich moeten houden. Als de klasleerkracht even weg gaat dan zouden ze nogal snel de regels vergeten en naar ons helemaal niet meer luisteren... Op school zijn leerkrachten vaak afwezig, ze kunnen hier zomaar een dagje verlof nemen. De directie verwacht dan dat wij de klas overnemen, wat wel normaal is want anders hebben de kinderen een hele dag niks te doen. Natuurlijk is dat voor hen het ideale moment om ons te testen. Deze week hebben wij toch een aantal keer een klas moeten overnemen wat eigenlijk wel goed verliep. Ik kan mij met Manon in de klas heel goed vinden. We kunnen elkaar goed ondersteunen en ik vind dat we sterk voor de klas staan. In het begin moeten we wel heel streng zijn maar ik merk dat we nu met de kinderen al veel losser kunnen zijn in de klas zonder dat ze te ver gaan. Verder was de eerste week een rustige week. We hebben vooral de kinderen leren kennen door spelletjes te spelen, liedjes aan te leren, beweging buiten op de speelplaats (wat heel lastig is want we moeten heel luid roepen en staan meestal in de vlakke zon want de school heeft geen plaats voor een turnzaal). We merkten dat de kinderen ons al erg appreciëren. In sommige klassen juichen ze ons zelf toe als we naar binnen komen, dat is echt een fijn gevoel. Ons doel is om volgende week toch nog meer te werken rond muzische. We moesten deze week vooral taal en rekenen in alle klassen geven. Als we die vakken niet moeten geven zeggen de leerkrachten automatisch dat we eens een liedje mogen zingen met de kinderen. Het is jammer dat de leerkrachten zo weinig bezig zijn om de kinderen creatief aan het werk te zetten. Daarom zouden we voor volgende week meer willen voorzien. Graag zouden we de kinderen eens laten knutselen maar makkelijk is het in dat geval niet. De kinderen komen uit een armere buurt waardoor ze meestal nooit het gevraagde materiaal kunnen meebrengen naar school. Maar hier vinden we wel iets op :-) We hebben al snel een goede band opgebouwd met de leerkrachten. Ze zijn heel geïnteresseerd in ons leven na school en op welke manier wij lesgeven in België. Ze trakteren ons ook op school op lekkere Surinaamse gerechten, drankjes en nodigen ons uit om in het weekend op stap te gaan. Jullie vragen zich waarschijnlijk ook wel af wat wij zoal doen in onze vrije tijd. De school is gedaan om 12u50 dus daarna hebben wij eigenlijk een hele middag vrij. Meestal zijn we alle 4 heel moe omdat het toch wel lastig is om les te geven in zo een warm weer. In de namiddag rustten we dan uit en maken we onze lessen voor de volgende dag. We proberen ook wel wat de cultuur te leren kennen en dat doen we nu vooral door onze juffen. Deze week was er een leerkracht jarig en kregen we ons eerste Surinaams gerecht: kouseband, boomvrucht, pindasaus en ei. Ook zijn we al met een leerkracht Javaanse loempia's gaan eten, die waren véél beter dan de loempia's in België. In de week koken we vooral zelf en gaan we samen naar de winkel. We gaan elke week naar de centrale markt in Paramaribo en kopen daar onze groenten en fruit. Het fruit hier is héél lekker vooral de mango's (manya's) zijn hier een specialiteit. Aan watermeloenen en bananen kom je hier ook zeker niet te kort. Ik leerde hier ook 'appelbananen' kennen. Dat zijn hele kleine banaantjes die ruiken en smaken naar appels. We maken vooral eten zoals we thuis gewend zijn. Op de foto zie je een heel grote courgette (pou hier genoemd) daar hebben we heerlijke spaghetti van gemaakt! Dit weekend steeg de temperatuur hier tot 32 graden en gingen we op zoek naar verfrissing. Op wandelafstand van ons huis ligt het hotel Babylon en kan je voor een goedkope prijs zwemmen en eten. (zie foto's) Gisteren nodigde 1 van de leerkrachten ons uit om binnen 2 weken mee te gaan naar een Hindoestaans trouwfeest van iemand uit haar familie. We zijn heel blij dat we zoiets kunnen meemaken. Dit weekend gaan we ook naar een grote markt (Kwattamarkt) waar je verschillende gerechten van alle culturen kan eten. Zondag doen we een dolfijnen- en kaaimannentour. PS: bij mijn video's kan je de liedjes zien die we deze week al geleerd hebben aan de kinderen van de bovenbouw. Trommelen op de banken doen ze heel graag en in het ritme van het liedje! Geniet ervan! Veel zonnige groetjes! Hallo iedereen,
De avond voordat we naar school gingen kwam onze huisbaas ons halen om de weg naar school te tonen. De rit duurde veel langer dan verwacht. We hebben zeker 3 uren in de auto gezeten omdat hij ons aan heel wat mensen wou voorstellen. We gingen langs bij goede vrienden van hem, een priester, familie en noem maar op. We hebben zowat de hele buurt leren kennen. Het was ondertussen al laat als we thuis waren. De volgende ochtend moesten we om 6u opstaan want om 7u ging onze taxi ons komen ophalen. We gingen dus snel naar bed. De volgende ochtend stonden we te wachten om 7u op de taxi maar die kwam maar niet opdagen. Ondertussen was het al 7u45 en waren we bijna te laat op school. We gingen snel naar onze huisbaas die ons nog net op tijd kon brengen naar de Pandit Ramadharschool. Het was toch even wennen om deze school te zien. Alles ziet er zo anders uit dan de scholen bij ons. De klassen hebben geen ramen maar enkel een tralies. De juffen moeten dus heel luid praten om les te geven. De kinderen zijn ook niet echt beleefd. Ze roepen naar elkaar in Sranan Tango onbeleefde woorden, lopen rond in de klas, lopen weg van school... Het is voor de juffen elke dag een uitdaging om voor de klas te staan. Wij zagen het al even niet meer zitten omdat we het niet gewend zijn om zo streng te zijn. De eerste dag gingen we dan vooral op observatie in de klassen en leerden de kinderen wat kennen, ookal stonden ze daar niet altijd zo open voor... Om het probleem van de taxi op te lossen en niet steeds onze huisbaas te moeten lastigvallen heeft hij een vriend van hem ingeschakeld om ons elke dag om 7u te komen ophalen thuis en om 13u terug te komen ophalen. De volgende dag stond hij al stipt op tijd voor de deur. Het is een hele vriendelijke man die vlot kan babbelen met ons, wat ons wel op ons gemak stelt want hij moet ons tenslotte elke dag brengen. We gingen ook nog in enkele klassen rond om de kinderen en de juffen te leren kennen. We merkten al snel dat de oudere kinderen meer respect hebben dan de jongere kinderen. Na de speeltijd kwam de directrice naar mij en Jasmien om de klas van het 1e leerjaar over te nemen. De kinderen waren eigenlijk totaal niet respectvol naar ons toe. We haalden alles uit de kast om de kinderen hun werk te laten doen maar niks hielp om hen rustig te krijgen. Ik en Jasmien gaven de moed wat op en vroegen aan Manon en Emmelie om de klas eens over te nemen, misschien waren wij 2 wel niet streng genoeg. Maar bij hen lukte het ook helemaal niet. We gingen naar de andere juffen en de directie en legden ons probleem uit. Ze vertelde ons dat deze kinderen uit het binnenland komen en creolen zijn, dat is de bevolking die zo genoemd wordt. Deze kinderen krijgen geen goede opvoeding mee van hun ouders waardoor ze denken dat ze op school ook alles mogen. De meesten komen ook zonder eten naar school of hebben de hele avond ervoor moeten poetsen en zorgen voor de familie waardoor ze nog eens extra prikkelbaar zijn. De kinderen kunnen er eigenlijk helemaal niets aandoen maar toch is het voor ons frustrerend dat we de klas niet zo stil kunnen krijgen zoals wij het gewend zijn in België. De kinderen proberen boven ons te staan omdat ze thuis zo weinig aandacht krijgen. De meeste ouders zijn dan ook helemaal niet geïnteresseerd in het onderwijs van hun kind en komen nooit opdagen bij oudercontacten of bekijken zelfs het rapport van hun kind niet. Nu begrijpen wij waarom de kinderen zo lastig zijn... Gelukkig zijn de leerkrachten om de school heel vriendelijk alsook de directie. Ze staan er heel erg voor open om te leren van ons maar ik denk dat wij ook heel veel zullen leren van hen. Vooral deze kinderen rustig krijgen in de klas... Die avond hebben we heel lang gebrainstormd om tot een project te komen dat past bij deze school. Normaal zouden wij moeten werken rond ICT-vaardigheden maar omdat de school te weinig lokalen had is het ICT-lokaal nu veranderd in een gewone klas. De computers en digitale borden zijn dus niet meer ter beschikking. We moesten dus van project veranderen wat wij eigenlijk wel jammer vonden... Door enkele dagen te observeren en de juffen te bevragen zijn wij tot het inzicht gekomen dat wij willen werken rond de motivatie van de kinderen om naar school te komen. Dit willen wij combineren door de lessen wat boeiender te maken en te geven op onze eigen manier. Ook zouden wij de kinderen wat meer willen laten werken rond muzische omdat de kinderen amper hierrond iets doen met de juffen omdat ze hier de ervaring niet in hebben. De kinderen zitten ook heel wat achter op vlak van taal. Zoals ik eerder al beschreven heb zijn dit Creolen. Deze kinderen spreken thuis dan ook geen Nederlands. Ze spreken Sranan Tango of een afleiding daarvan vanuit het binnenland. Ze spreken dus enkel op school Nederlands waardoor deze taal heel gebrekkig is bij de kinderen. Ze hebben heel wat moeite met lezen en zinnen bouwen. Daarom zouden wij de kinderen ook wat meer willen motiveren om de Nederlandse taal onder de knie te krijgen, wat vooral voor de oudere kinderen heel belangrijk is als ze naar de Universiteit van Suriname willen gaan. Zo dit waren mijn eerste indrukken over de eerste schooldagen. Ik heb nog geen foto's kunnen nemen van het schoolgebouw maar die volgen zeker nog! Groetjes! Dag lezers,
Ondertussen zijn we al 4 dagen in Suriname. We zijn het hier al goed gewend en kunnen elkaar goed aanvullen. De buurt hebben we al een stukje ontdekt en we merkten al snel dat de mensen hier heel open en warm zijn naar ons toe. Even terug naar het begin... Het afscheid van iedereen thuis verliep toch wel pijnlijk. Het is moeilijk om iedereen achter te laten en te weten dat je elkaar 3 maand niet zult zien. Ook op de luchthaven was het niet gemakkelijk om afscheid te nemen van Simon. Door de storm konden we maar 2 uur later vertrekken waardoor we in de late avond maar landden op Zanderij. Onze huisbaas (Lando) stond ons al op te wachten op de luchthaven. We konden hem herkennen met het blaadje 'Rianne' op omdat ik met hem alles geregeld had. We kregen direct een warm onthaal en konden al snel vertrekken naar ons verblijf. Nadat Lando vertrok hadden we tijd om onze valiezen te legen en de kamers te verdelen. We hadden het toch wel wat moeilijk omdat we beseften dat dit de plaats is waar we 3 maand zullen verblijven. Ondanks dat hebben we toch alle 4 een hele goede nachtrust gehad. Ik merk dat we al snel een goede band aan het opbouwen zijn. De eerste dag was het al snel heel zonnig. Hierdoor konden we gezellig buiten ontbijten bij zonsopgang. Daarna kwam onze huisbaas ons halen om samen met ons naar een lokale supermarkt te gaan om onze eerste inkopen te doen. We kochten vooral inkopen voor de eerste week omdat we vanaf maandag zullen lesgeven op het schooltje. We vonden het wel niet gemakkelijk om na te denken wat we eigenlijk allemaal nodig hebben van basisbehoeften. Daarnaast was het ook een uitdaging omdat we weinig besef hebben van de waarde van het geld hier (Surinaamse dollar, SRD). We moesten bijvoorbeeld waspoeder kopen, maar door de grote variatie was het niet gemakkelijk om hieruit te kiezen en de prijzen met elkaar te vergelijken. We namen ookal eens het openbaar vervoer naar het centrum, Paramaribo. De bussen zijn helemaal anders dan bij ons. Ze zijn veel kleiner en helemaal gepersonaliseerd per chauffeur. Voordat het busje vertrekt wachtten ze totdat het helemaal vol zit. Als je helemaal achteraan zit en je moet eruit moet bijna het volledige busje uitstappen zodat wij eruit konden. Het centrum vonden we zelf wat onveilig omdat onze wijk waar we verblijven meer de rijkere buurt is van Suriname. De mensen riepen ons hier na omdat we blank zijn en voelden ons erg bekeken. Verder vonden we het centrum anders dan verwacht. Je ziet toch dat de mensen hier een stuk armer zijn. Toch valt er heel wat te beleven zoals markten, winkeltjes, bars... We gingen toch eens de rust gaan opzoeken en kwamen uit op de palmentuin, een heel mooi park waar we gezellig kunnen picknicken. We voelden ons al wat meer op ons gemak. Daarna wandelden we terug langs de waterkant. De kleurrijke bootjes en vriendelijke mensen vonden we heel aangenaam. Mijn eerste indruk van deze dagen zijn al heel positief. Ik voel mij erg op mijn gemak bij de meisjes, het is leuk om samen te koken en het huisje op te ruimen. Ik merk dat ik mij snel zal kunnen aarden in de levensstijl en gewoonten van hier. De mensen zijn hier heel warm en open. Ze willen ons overal bij helpen ookal duurt het soms wat langer... ;-) Ze zullen zich hier zeker niet opjagen wat ik een mooie eigenschap vind in tegenstelling tot bij ons in België. Ik kijk al uit naar morgen om de kinderen en juffen te leren kennen op de school waar wij zullen lesgeven. Ik hou jullie op de hoogte van de eerste schooldag! Veel zonnige groetjes! Binnen 8 dagen is het zo ver... Op donderdag 18 januari vertrek ik vanuit Schiphol naar Paramaribo. Ik zal afscheid moeten nemen van mijn familie, vrienden... voor 3 maand lang.
We hebben eerst nog enkele drukke dagen te gaan. We zijn volop bezig met het klaarmaken van onze valies en de nodige documenten. Ik kijk er alvast naar uit om te vertrekken. Ik hoop dat ik meer te weten komen over het onderwijssysteem, maar natuurlijk ook de prachtige natuur van Suriname. Via deze weg wil ik jullie laten meegenieten van de avonturen dat ik zal beleven. Hou mijn blog dus af en toe in de gaten. Groetjes! |
|